او...

یک سوال:

-    در روند یک مبارزه ی انقلابی کدام یک تاثیر بیشتری دارند ؟ «استراتژی مبارزه» یا «ایدئولوژی مبارزه»؟ اصلاً آیا ایدئولوژی مبارزین بر روند مبارزه و نتایج ان تاثیر دارد؟

شاید فکر کنیم این سوال اساساً بی ربط است و پاسخ اش از روز روشن تر . اما بد نیست بدانیم که این سوال یکی از داغ ترین و جنجالی ترین مباحث در جریان تمام مبارزات انقلابی بوده است و باسخ های متفاوتی که هر دسته از مبارزین به این سوال می داده اند گاه حتی باعث ایجاد انشعاب در بین گروه های مبارز شده است. نمونه ی بارزی از چنین انشعابی را در تاریخ انقلاب ایران نیز داریم. دوستانی که تاریخ انقلاب را مطالعه کرده اند حتماً شنیده اند که اولین انحرافات سازمان مجاهدین خلق(منافقین ) پس از جریان معروف فتوای نجسی و پاکی (تکفیر مارکسیست ها) روشن شد . پس از صدور این فتوا مجاهدین خلق عملاً راه خود را از مبارزان مذهبی جدا کردند . دلیل اصلی این اختلاف این بود که مجاهدین بر خلاف مذهبیون معتقد بودند در مبارزه ، این استراتژی است که اهمیت دارد و بنا بر همین استدلال قائل بودند به لزوم مشارکت مبارزاتی با لائیک ها و گروه های چپ گرا.

.....

اگر تاریخ تحولات سیاسی در جهان عرب را مطالعه کنیم به راحتی در می یابیم که نمودار تغییرات سیاسی در بین کشورهای عربی سیر مشابه ای را طی می کند . این تشابه نموداری در میان جریان هایی که در جهت آزادی فلسطین تلاش کرده اند نیز به چشم می خورد.

بر خلاف آنچه عموم مردم تصور می کنند مبارزه برای آزادی فلسطین امری جدیدالوقوع نیست. بلکه از بیش از 50 سال پیش و از زمان اشغال این سرزمین اسلامی جریانات آزادی بخش نیز وجود داشته اند . چیزی که باعث شده آن ها ناشناخته باقی بمانند دست آورد های کم و ناچیز آنهاست .

 اولین جبهه ی آزادی بخش در دهه 1940 شکل گرفت . این جبهه نتیجه ی ائتلاف حکومت های سلطنتی عرب بود که در راس آن سه حاکم معروف عرب ، ملک عبدالله ( از اردن) ، ملک فاروق( از مصر) و ملک فیصل ( از عراق) حضور داشتند. این جبهه ی متحد پادشاهی در سال 1948 به صورت نظامی با اسرائیل رو به رو شد اما شکست سنگینی متحمل شد.

از آغاز دهه ی پنجاه در اغلب کشورهای عرب کودتاهایی رخ داد و حکومت های ناسیونال چپ گرا بر سر کار آمدند . حکومت هایی نظیر حکومت جمال عبد الناصر در مصر ، عبدالله قاسم در عراق ، بعثیون در سوریه ، اسمائیل ازهری در سودان و ...در نتیجه ی ائتلاف سران این حکومت ها و با رهبری عبدالناصر،  دومین جبهه ی آزادی بخش برای نجات فلسطین شکل گرفت که ایدئولوژی پان عربیسم چپ گرا را برای مبارزات خود برگزیده بود. این جبهه در آغاز پیروزی هایی به دست آورد. (مانند موفقیت در ملی سازی کانال سوئز در مصر) اما در سال 1967 و در رویارویی نظامی با قوای اسرائیل (که به جنگ های شش روزه معروف شد) شکست سنگینی خورد. در سال 1970 ، با مرگ عبدالناصر و روی کار آمدن سادات ، جبهه ی مذکور از شوروی به سوی امریکا گرایش پیدا کرد و در نتیجه استراتژی مبارزه ، از رزم مسلحانه به مذاکره تغییر یافت .

در سال 1979 حرکت انقلابی مذهبی ای که از سالها پیش در ایران شکل گرفته بود موفق شد رژیم سلطنتی را نابود کند . از سوی دیگر در همین سال نشست کمپ دیوید اول رخ داد که به معنای شکست اعراب راست گرا بود . آن پیروزی و این شکست به زودی بر جوامع عربی تاثیر گذاشت و گروه های مذهبی را به مبارزه ترغیب کرد و از دهه ی 80 تا کنون شکل شاخص مبارزات آزادی بخش ، مبارزات اسلام گرایان بوده است. در سال های بعد این مبارزات پیروزی های چشم گیری به دنبال داشت. انتفاضه های اول و دوم ، پیروزی سال 2000 در جنوب لبنان و پیروزی در جنگ های سی و سه روزه در سال گذشته از مهم ترین این موفقیت هاست.

....

برتری ایدئولوژی اسلامی بر سایر ایدئولوژی هایی که تا کنون جهان عرب برای آزادسازی فلسطین اشغالی آزموده در عمل ثابت شده است . با این حال پیش از کسب دست آوردهای اخیر در فلسطین و لبنان نیز این برتری قابل پیش بینی بود.

جدای از دلایل متافیزیکی و غیبی ،مهم ترین دلایل این برتری چنین اند:

1_ ایدئولوژی اسلامی بر خلاف سایر ایدئولوژی های آزموده شده (که یک پایه ی تمام آن ها ناسیونالیسم عربی است) فراگیری بیشتری داشته  انگیزه ی مبارزه را  در ملت های مسلمانی که دارای نژاد عرب نیستند (مانند فارس ها ، ترک ها ، مسلمانان اروپا و ...) نیز تقویت می کند.

2_ بر خلاف ناسیونالیسم عربی (اعم از چپ گرا یا راست گرا)  دلایلی که ایدئولوژی  اسلامی برای مبارزه مطرح می کند صرفاً عاطفی و متکی بر حس وطن دوستی و نزاد دوستی نیست . جهاد اسلامی بر خلاف رزم ناسیونالگرایانه توجیه عقلانی نیز دارد (رک حدیث مشهور احدی الحسنین و احادیث مشابه)   . به همین دلیل این احتمال که مبارزان مسلمان در هنگام مواجه با مرگ دچار یاس و بریدگی  شوند بسیار اندک است.

3- مسلم است که ایدئولوژی مبارزه نقش اول را در تعیین استراتژی مبارزه دارد . از ویژگی های ایدئولوژی اسلامی این است که مخالف سازش با دشمن است . به همین دلیل است که ایدئولوژی اسلامی بر خلاف ایدئولوژی های ناسیونال (اعم از چپ گرا و راست گرا) نسبت به خطر انحرافات سازشکارانه (مشابه انحرافات کمپ دیویدی) از ضریب مصونیت بالایی بر خوردار است.

و اما در آخر یاد می کنم از سردار فاتح امام زمان (عج) ، سید حسن نصر الله که مقاومت او و یارانش در نبردهای سی و سه روزه ی سال گذشته ، نمونه ی درخشانی از جهاد اسلامی بود! و خطاب به او می گویم که :

سید!

و ما رمیت اذا رمیت و لکن الله رمی....

یاحق...

و دشمن پشت دیوارهای شهر است ...

این المستشهدون؟

نوشته شده توسط :

نظرات دیگران [ نظر]